Tünelin sonundaki ışık

İster kendi işiniz olsun ister başkasınınki, eğer o işte bir yönetici iseniz belli zamanlarda kendinize “Ben ne yapıyorum?” diye sormanız gerekir. Bu soruya değişik açılardan yanıt vermek olasıdır. Bu açılarından en önemlilerinden biri de erişmeğe çalıştığınız hedeflerin hala doğru hedefler olup olmadığının araştırılmasıdır.

Bu hedeflerden bazılarının doğrulanması çok zordur. Bu zorluğun ana nedenlerinden biri de genelde kendimizizdir.

İngilizce’de Türkçe’ye tercümesi “artan bağımlılık/bağlanma tuzağı/kararda ısrarcılık” gibi kelimelerle yapılmış olan “escalation of commitment” diye bir ifade var. Bu terimle, başarılı olamayacağı belli olan bir projeye eldeki zaman, para, enerji gibi kaynakları yatırmaya devam etmek anlatılıyor.

Öyle şey olur mu, demeyin. Oluyor. Hem de çok sıklıkla. ☺

Bu olayın ana nedenlerinden biri bir konuya kaynak harcadıkça ona olan bağlılığınızın artması. Bağımlılık arttıkça da daha fazla kaynak yatırıyorsunuz. Bu durum iş hayatında olduğu gibi sosyal hayatta da geçerli.

Araştırmacılar bu durumu oluşturan diğer nedenlerin arasında ek kaynak yatırdıkça işinden daha fazla tatmin olma, başkalarına kendini ispat etme, proje bitmedikçe başarısızlığın kesinleşmeyeceği gibi konuları saymaktalar.

Bu tip bir yanlışa düşmemek için yapılması gereken şeylerden biri de bir proje için ayrılacak kaynaklara daha başından bir üst sınır getirmek. Bu sınır geçildiğinde tünelin ucundaki ışık ne kadar parlak gözükürse gözüksün, o projeyi sonlandırmak.

Bir yönetici, kendisine “Dur!” demeyi öğrenmek zorunda.

Haftanın şarkısı: Boyz II Men – End Of The Road (1993)